Een metropoli-trojaanse gemeenschap in de Vlaamse Rand: nee,danke… (Geschreven door Michel Doomst op vrijdag 21 oktober 2011)

Ik mocht aanwezig zijn maar niets zeggen op een debat dat TV Brussel en Ring TV op de Boesdaalhoeve in Sint-Genesius-Rode organiseerde rond het thema:”BHV gesplitst en nu..?” Een initiatief dat mooi was voorbereid en waarvan het verslag de volgende dagen op antenne komt. De oorsprong lag bij de Brusselse zender en daarom was de bezetting ook zeer sterk vanuit de hoofdstad opgevat. De thema’s waren: waarheen met wonen, mobiliteit, onderwijs en werk nu Brussel en Halle-Vilvoorde binnenkort na 50 jaar definitief tot een aparte kieskring en een apart gerechtelijk arrondissement gaan behoren.
Uit het initiatief leer ik dat er een terechte zorg is wat de gevolgen kunnen zijn van de splitsing van BHV: ik hoor anderen zeggen dat het hier over symbooldossiers gaat die weinig of geen weerslag hebben op het dagelijkse leven van mensen. Blijkbaar is het tegendeel waar: de onderhandelingen over BHV zijn nog niet koud of sterk betrokken actoren zetten zich aan het denken. Men beseft immers dat Brussel nu nog meer dan vroeger een eigen koers zal moeten varen en minder dan voorheen Halle-Vilvoorde als kruiwagen zal kunnen gebruiken. Halle-Vilvoorde kan echter ook niet zonder Brussel en daarom blijven wij voorstander van een stevige duw vanuit Vlaanderen naar het beleid in de hoofdstad. Als daar straks 450 miljoen steun bovenop komt kan men niet zeggen dat de Vlaamse gemeenschap met haar bijdrage in dat bedrag geen inspanning doet voor haar hoofdstad.
Uit de bespreking bleek duidelijk dat een aantal hete hangijzers nog veel mensen en middelen zullen vragen om nijpende problemen aan te pakken: wanneer zal men een aantal kankerplekken die nu onaanvaardbare krottoestanden zijn eindelijk eens aanpakken? Hoe kunnen we de kwaliteit van het taalonderwijs Nederlands opkrikken? Wat doen we met de duizenden jonge structureel werklozen? Hoe pakken we het mobiliteitsinfarct aan?
Begrijpelijk dat voor een aantal dossiers naar de Rand wordt gekeken om daar mee een oplossing aan te geven. Om dat in nieuwe bestuursstructuren te gieten passen wij echter: vrijwillige samenwerkingsovereenkomsten tussen bepaalde overheidsinstanties en regelmatig overleg moeten mogelijk zijn. Een nieuwe metropolitane bestuursformule zullen wij niet aanvaarden: het kersverse Brusselakkoord bevat aanzetten tot betere samenwerking binnen Brussel maar vraagt naar de toekomst versterking. Met de bijkomende middelen moet Brussel werk maken van werk, gerichter onderwijs en bewustere woonpolitiek.19 aparte staatjes zullen dat niet waarmaken: de Europese hoofdstad moet met één stem spreken en handelen.
Maar vooral: de Franstaligen in Brussel moeten eindelijk werk maken van herstel van “vertrouwen”. Als de tweetaligheid in Brussel theoretisch hoog op de agenda staat maar in de praktijk alsmaar meer van de ladder schuift en men in Halle-Vilvoorde blijvend een wingewest ziet moet men ons niet vragen in samenwerkingsverbanden, laat staan in nieuwe structuren te stappen. Geldelijke middelen blijken toch niet zo’n probleem als ik zie dat de Brusselse regering zonder verpinken de Dexia-derving voor de Brusselse gemeenten zullen bijschieten.
Het weze dus duidelijk: wij stappen niet in een metropolitane gemeenschap die vanuit de Franstaligen als expansie- en niet als integratiemethode wordt bekeken. Voor ons geen metropoli-trojaans vehikel..